sevilen insanı kaybetmek

(bkz: babanın ölmesi) (#110691)

ne güzel lan. benim babaannem benden nefret eder. çaktırmamaya çalışıyor ama anlamak zor değil. annemle babamın evlenmesini istememiş, ben doğarken annem felç falan geçirince beni düşürttürmek istemiş. doğunca da hastayım diye bakmasını istemişler bana bakmamış ondan ilk 2-3 yılım hatay'da geçti amk. ona da eyvallah amk sanki keyfimizden doğduk. artık 18 yaşına geldik, bi şey olmayacağını anladı. şimdilerde sıcak davranmaya çalışıyor ama yine anlıyorsun soğukluğu. ben de babam üzülmesin diye daha tek kelime etmedim ha bunlarla alakalı reelde. bi siz bildiniz şimdi. gerçi babam da biliyor nasıl biri olduğunu adam 15 yaşında onun yüzünden tek başına giresun'dan istanbul'a kaçmış. bak ben baştan kaybetmişim. şanslısınız ibneler. not: direkt entryi okuyup girdim bunu başlıktan çok alakasız olmuş amk sadasdasd.

ilk sevdiğin adamı kaybetmek,belki de daha kötü.içimde hep bir yara kalacak sanırım. işin kötü yanı;onu hep görmek zorunda olmam,ilerde evlendiği kadını bile görmek,düğününe gitmek bile zorundayım. ama en acısı;ondan sevdiği kadını,onu nasıl sevdiğini dinlemek.onu teselli etmek. şimdi gitti.ama biliyorum ki ne zaman geri gelse,herkes ona sırtını dönse ona sarılan ben olacağım.ben onun sırtını ezberlemiş olsam da.

bir türlü alışamadığım durum. canımdan kanımdan dediğim yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmeyen uğruna canımı vereceğim insanla iki yabancı gibi olmak koyuyor insana..

kaybetmek fiilini birini toprağa vermeden kullanmayı sevmiyorum çünkü diğer türlü kaybetmiş olmuyorsunuz tamamen tercih meselesi oluyor

bağlandığın yerden kopmak ve de bolca özlemek. özlemek de zaten aslında biraz eksilmek

korkuyorum. daha önce bir kaç arkadaşım için de böyleydi ama çok güzel soğudum onlardan. aklımın bir ucunda daima.

ister ölüm olsun ister mecazi. her iki türlüsü de çok acı veren bir şeydir. kaybettikten sonra sevilen insan olarak kalmamaları da işin hem hüzünlü hem de mutlu yanı. çünkü aşağılık insanoğlu her şeye alışır